මාහට හැඟී යන මූලිකම දෙය නම් සිංහල බෞද්ධ යැයි කියාගන්නා සංවිධාන ප්රමුඛ ජාතික බලවේගයට ලිංගිකත්වයට අදාල විෂය පථය සම්බන්ධ කිසිදු පැහැදිලි මතයක් හෝ පැහැදිලි ස්ථාවරයක් නොතිබීමයි. මෙහිදී අප සමාජයටම ආවේනික ලිංගික කුහකත්වයන් ජාතික බලවේගය තුලද නැතැයි අපට කිසිසේත් හිතන්නට බැරිය. මේ කුහකත්වයන් විශේෂයෙන් ලිංගිකත්වය ගැන ප්රසිද්ධියේ කතා කිරීමටත් අදහස් දැක්වීමටත් සිංහල සමාජය තුල මැලිකමක් ඇති කරනවාට සැකයක් නැත.නමුත් එය එසේ වීම නිවැරදි වන්නේ එක්තරා කොන්දේසි සහිත සීමාවක් තුල පමණි. මූලිකව ගත් කල ප්රජාව තුල පුරුෂ හා ස්ත්රී ජනගහනයන් වෙන් වෙන් වශයෙන් තම ලිංගික අනන්යතා ශාරීරිකවත් මානසිකවත් ගොඩනගා ගන්නා විරුද්ධ ලිංගික ආකර්ෂණය සක්රීය වූ විෂමලිංගිකත්වය පමණක් හඳුනාගත හැකි සමාජ වටපිටාවක ලිංගිකත්වය ගැන අමුතුවෙන් කතා කරන්නට දෙයක් නැත. අපේ රටේ මෑතක් වන තුරු එම තත්වය ඒ ආකාරයෙන් දැකිය හැකි විය. නමුත් සමාජයේ ලිංගික විශේෂනයන් දුර්වල කරමින් බටහිර යුරෝපීය පස්චාත් නූතනවාදී මුලාවන් හා ස්ත්රීවාදය ක්රමක්රමයෙන් අපේ සිංහල සමාජයද ආක්රමණය කරද්දී ලිංගිකත්වය ගැන ප්රසිද්ධියේ කතා කළයුතු වන තත්වයක් නිතැතින්ම ඇතිවේ. මේ තත්වය අපේ සිංහල සමාජය ආක්රමණය කිරීමට පෙර එහි ආනිසංසය හඳුනා ගැනීමට හෝ එසේ හඳුනාගෙන ඊට එරෙහෙව ප්රතික්රියා දැක්වීමට අපේ අනර්ඝ ජාතික බලවේග සංවේදීව කරයුතු නොකළ බවනම් අපට බය නැතිව කටක් ඇර කියන්නට හැකිය. එනයින් බලන කළ මෑතක ජාත්යන්තරයේ එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධාන මහා මණ්ඩය රැස්වීමකදී ඇතිවූ ආන්දෝලනාත්මක සිද්ධිය කෙරෙහි අපගේ අනර්ඝ වූ ජාතික බලවේගයන් දුර්වල ප්රතිචාරයක් හෝ නොදැක්වීම පුදුමයට කාරනයක් නොවේ.
